You can’t polish a turd.
ما اگه یک پشکل داشته باشیم، کُنه اون هم پشکله، یعنی هرچی ما بشوریمش و تمیزش کنیم، تهش همون پشکله. یا همون که در فارسی میگیم میگیم ذات بد نیکو نگردد چون که بنیادش بد است.
این اططلاح رو در رکورد به کار میبرن. ما اگه صدایی رو بد ضبط کنیم، هر چقدر در post production زور بزنیم نمیتونیم درستش کنیم. اگه صدایی در کُنهش خراب باشه، در میکس کار در نمیاد.
اینو میشه به loudness در مسترینگ هم تعمیم داد. اگه صدایی در کُنه و بنیاد و اساس خودش loud نباشه، در مسترینگ هم loud نمیشه؛ میشه کمی بهترش کرد ولی قطعاً یک سقفی داره. پس اگه ما دنبال loudness در مسترینگ هستیم، باید از ابتدای پروداکشن یعنی رکورد و تنظیم به فکر loudness در مسترینگ باشیم، یعنی در تنظیمی که انجام میدیم صداهایی رو انتخاب کنیم که خود اون صدا loud باشه؛ مثلا اگه صدای گیتار و ویولن رو مقایسه کنیم، در یک peak مشابه، صدای ویولن loudتر هست، یعنی گوش ما صدای ویولن رو از لحاظ psychoacoustics بلندتر میشنوه.
پس loudness از رکورد و تنظیم شروع میشه، در میکس ادامه پیدا میکنه، و در مسترینگ با ابزاری که داریم نهاییش می‌کنیم.