فقط وقتی ما فردی رو قبول داریم باید ازش نظر بخواهیم و تا به بلوغ انتقادپذیری نرسیدیم نباید از کسی نظر بخواهیم.
انتقاد هرچی کوبنده‌تر، ارزشش بیشتر.
اگه دنبال به‌به و چه‌چه هستیم، از پدر و مادر باید نظر بخواهیم، از فک و فامیلی که احتمالاً اصلاً نمیدونن ما چکار می‌کنیم، یا از دوستانی که با ما رودرواسی دارن و ما هر چرت‌و‌پرتی تولید کنیم زیرش کامنت آتش و قلب و سلطان و ستون میذارن؛ اگه نظر مثبت می‌خواهیم، همیشه باید از همینا نظر بخواهیم.
در صورت تسلط بر افکار و ذهن خودمون، باید هر از گاهی با خودکاوی، خودمون به خودمون سیلی بزنیم که حواسمون بیاد سر جاش، در غیر اینصورت باید دست‌های کسی که دلسوزانه به ما سیلی میزنه رو ببوسیم.
بین صداهایی که به گوشمون میرسه، باید دنبال صدایی باشیم که با بقیه فرق داره، چه مثبت و چه منفی.